Bel Fıtığı Tedavisi İçin Hemen Arayın 05** *** ** **

Şu an kuyruk sokumum felç, sırtım tutuldu, kollarım ağrıyor. Hatta bugün 2-3 omurum yerinden çıkmış olabilir. Muhtemelen yarın sabah yataktan beni bir ekip kaldırmak zorunda kalacak çünkü inme falan inmiş olur büyük ihtimalle. Sebebiyse bugün ufak çaplı bir taşınma gerçekleştirmem.

Nasıl park mafyası var, büfe mafyası var.. Koli mafyası diye bir şey daha varmış. İhtiyacım olan sadece iki aptal kutuyken, bunu bulmakta bu kadar zorluk çekmemeliydim 2011 Türkiye'sinde. Super markete sordum, bir mağazaya sordum, gittim başka markete sordum. Yok. Aslında var ama vermiyorlar. Satıyorlar mı, genetikleriyle oynayıp yeni türler üreterek doğaya mı salıyorlar bilmiyorum ama vermiyorlar onu biliyorum. Bir eczaneden buldum iki tane göt kadar koli. Göt dediysem de öyle Türk kadınınki gibi değil, İskandinav götü tadında. Minicik. Gittim odama hiçbir şeyim sığmadı tabii. Sonra yine çıktım dışarı. Neyse ki şu hayatta Migros gibi bir şey var. Küçük esnaf her şeyi hak ediyor kusura bakmasın. Hepsi kapansın her yer Migros olsun. Yaşasın kapitalizm, yaşasın çılgın tüketim toplumu! Ben bir tane düzgün koli bulamamışken bana 3 tane verdi 3M'sini yidiğim.

Yurda geri döndüm kitaplarımı, yurtta bırakacağım eşyalarımı, uyku setimi derken her şeyi paketleyip depoya indirmeye başladım. Yalnız bir kutu kalkmadı. Onu kaldırayım, depodaki rafa yerleştireyim derken 1-2 omurumu orda bıraktım sanırım. İçinde, koli vermeyen insanlara sinirlenip parçalara ayırdığım yurttan bir kız vardı. Ben içerde tuvaletimi yaparken lavaboda ellerini yıkaması yüzünden yapamadığım bütün tuvaletlerimin şerefine kurban olarak onu seçtim. İçinde ceset olduğundan görevlilerden taşımaları için yardım da isteyemedim. Dexter gibi kendi işimi kendim gördüm. Ama asansörde bir kız "Kutuyu tam kapatamamışsın. Aa o sarkan şey ne, saç mı?" diye ortalığı velveleye verince kutuma gittik ve bütün büyü bozuldu. O sarkan şey kitap ayracının püskülü, tonlarca ağırlık da cesedin değil kitapların marifeti. Mutlu musun? İki dakika hayal kurdurtmuyorlar insana.

Valiz denilen şeyse giderken sırnaşık bir evcil hayvanken, dönüşte kudurmuş azılı bir köpek oluyor neden bilmem. Düzenli olarak tüylerini fırçalasan da, aşılarını eksiksiz yaptırsan da yapıyor bunu. Yani aynı eşyalarla rahatlıkla gelebilirken neden aynı rahatlıkta dönemiyorum? Bu hala bir müphem. Tüm savaşın sonunda fermuarlarını zar zor kapatabildiğimde geriye üç torbalık eşyam kaldı. Artık onları da yarınki eğitimle halletmeyi düşünüyorum. Elimde kırbacım otur-kalk komutundan sonra ateşli çemberden atlatıcam valizleri.

Ankara'dan "seneye son kez geliyorum bak ona göre" diyip giderken, gençliğimin baharında sakat kalmasaydım iyiydi. Ama bugün öğrendim ki edebiyat okumak demek; bel fıtığı, disk kayması, omur kırılması, omur ilik kopması ve nihayetinde felç kalmak demekmiş. Kimseye önermiyorum. O değil de belim çok fena :ı