Üçüncü Haklarını Koruma Derneği

Şu hayatta bazı insanlar vardır; çift olan arkadaşlarının yanındaki saptır, okey'de yancıdır, sinemadaki sevgili koltuğunun yanındaki tekli koltuktur. Eğer okey oynanıyorsa hiç yancı olmam, hep oynarım  ama diğerleri konusunda bu kadar iddialı değilim. Yakın arkadaşlarımın hepsi çift. Şu an en yakın arkadaşımın ilişkisinden kelli hep "sap" sıfatını yemek zorunda kalıyorum. Kaderim midir nedir yani bu durum? Ve siz bilir misiniz ki biz üçüncülere hayat çok zordur. 

Mesela ilişkilerinin ilk zamanlarında en vıcık vıcık hallerine tanık olmak zorunda kalırsınız. Hep beraber otururken hop öpüşmeye başlarlar. Siz o sırada öküz gibi onlara bakmamak için yanda koşuşturan sevimsiz çocuğa, yoldan geçen arabaya, uçan kuşa falan bakmak zorunda kalırsınız aval aval. Bir kere hep kendinizi fazlalık gibi hissedersiniz. Zannedersiniz ki siz yokken bu çift hayatının en romantik, en eğlenceli dakikalarını yaşayacak ama siz varsınız diye bu anlardan mahrum kalıyor. Oysa mal mal oturuyorlar biliyorum. Ya da öğle arasında, okul çıkışında yemek yiyecekken, onları baş başa bırakmak için "hadi siz gidin" gibi şeyler söylersiniz. Hep ekstra bir çaba, ekstra bir külfet. 

Benim başımda da öyle bir çift var ki, onları baş başa bırakmak için sıradan bir "üçüncü"nün harcadığı enerjinin iki üç mislini harcamak zorunda kalıyorum. "Gelmek istemiyorum siz gidin" dediğimde biri sağ koluma, biri sol koluma yapışıp beni zorla sürüklüyor. "Bu ilişki üç kişilik değil kendinize gelin" diyorum, hala bana sinemaya beraber gidelim diye tutturuyorlar. Zaten çiftlerden ikisi de sizin arkadaşınızsa öyle kendinizi dışlanmış, itilmiş ya da kakılmış hissetmiyorsunuz ama insan yine de onları yalnız bırakmak istiyor. Mesela şimdi sinemaya gitmedim onlarla. Zaten sinemada yiyişme yaşını çoktan geçtiler. Bütün çabam biraz sevgili gibi baş başa vakit geçirsinler diye.

Aslında benim buradaki derdim profil fotoğrafıma troll face koymak, "vay efendim herkes çift gezerken ben niye tekim"  ya da "aa bak onlar el ele, hadi sevgilim ver bir alt duduş" durumu değil kesinlikle. Benim derdim; toplum tarafından ötekileştirilmiş ve bastırılmış üçüncülerin sosyal hayatta bir yer edinme çabasına el uzatmaktır sadece. "Benim başıma gelmez" demeyin. Yarın kardeşiniz, ablanız, dostunuz ve hatta siz... Evet birgün hepimiz "üçüncü" olabiliriz. Gelin el ele verip üçüncülere destek olalım. Yalnız olmadıklarını hissettirelim. Hadi!